Idzie mi jak z płatka, jak to zepsuję to jestem frajer pompka.
Muszę pisać. Mam co pisać. A mi się nie chce.
Siedzę tu od dobrej godziny, zdążyłem obejrzeć końcówkę Prometeusza i tym razem nawet mi się podobało. Może dlatego, że to było tylko ostatnie piętnaście minut. Możliwe również, że to z powodu odwlekania pisania.
Potem jeszcze przesłuchałem największe hity Rudiego Shubertha i…
OTO JESTEM.
Kostka działa, ale jeszcze daleko do końca.
***
Siedziałem w komórce na szczycie najwyższej wieży. Dalej idą już tylko stare i niechciane drabiny. Nie boją się, bo wiedzą, że jeszcze nie raz przyjdą młodzi amatorzy wspinaczki i będą z nich korzystać. Będą piąć się w górę po ich stopniach.
Będą je kochać i pielęgnować z miłością.
Będą ich nienawidzić i w chwili słabości ciskać nimi o ściany obwiniając za wszystkie niepowodzenia.
Byłem tam na górze, by pożegnać się z moją drabiną. Tu wszystko się zaczęło. Pierwszy raz wziąłem ją do rąk, ustawiłem pod ścianą i niepewnie postawiłem drżące stopy na pierwszym stopniu. Pamiętam jak mocno ściskałem dłońmi boczne belki. Pamiętam jaki byłem niezdarny w tych pierwszych próbach wspinaczki.
Pamiętam, jak bardzo byłem podekscytowany faktem rozpoczęcia tej wędrówki w górę. Pełny zapału obiecywałem sobie nie zrażać się przeciwnościami, ćwiczyć co dnia i pewnego dnia osiągnąć zadowalający poziom. Wzbić się wysoko ponad szarą rzeczywistość, otworzyć się na zupełnie nową perspektywę.
Dziś, bogatszy o wiedzę jak przebiega dochodzenie do tego celu, wciąż jestem na szarym początku mojej przygody. I nie wiem, czy gdybym był tego świadomy w dniu decydowania się na karierę drabiniarza, postąpiłbym tak samo jak wtedy.
Znalazłem się tu przypadkiem. Pełen zniechęcenia, zmęczenia, miałem dość mętliku w głowie i ciągłej niepewności co robię dobrze, a co źle. Czy opieram ciężar na dobre części stopy, czy wymieniam ręce i nogi w odpowiednim momencie. Czy dobrze pracuję głową.
Zaczęło być trochę lepiej, gdy przestałem trenować tylko na sucho, a zacząłem wychodzić z drabiną w teren. Z początku nieśmiało, czekałem aż się ściemni, by podchodzić do drzew i niższych zabudowań. Te drobne sukcesy dodały mi skrzydeł, widok z góry upewnił mnie, że warto. Uwierzyłem w siebie.
Kryzys minął tylko po to, by chwilę później wrócić ze zdwojoną siłą. Horyzont z tylko niewiele wyższego pułapu wciąż był bajecznie szerszy, jednak przestało mi to wystarczać. Parę razy nie udało mi się wspiąć na stosunkowo niskie i, zdawałoby się, nietrudne wzniesienia, co dodatkowo pogorszyło sprawę.
W takim właśnie momencie mojej drabiniarskiej edukacji znalazłem się znów na szczycie gdzie wszystko się zaczęło.
“Idealne miejsce, by to wszystko skończyć. Dokładnie tu, gdzie się zaczęło”, pomyślałem ponuro.
“A może jednak to będzie nowy początek?”. Uśmiechnąłem się gorzko nie do końca mając siłę w to uwierzyć.
Oto z czym mam problem. Duże pokłady pesymizmu, takiego wysokiej próby, z gatunku tych najmilej widzianych w nurcie emo i mu podobnych. Jest też brak pewności i wiary w siebie. Nie polecam, mieszanka wybuchowa. Mam tu na myśli wybuchy płaczu i zmian nastroju. Głównie z depresyjnego na jeszcze bardziej depresyjny.
Moje palce ćwiczyły hiszpańskie tańce odkładając najbardziej jak się da moment rozpoczęcia praktyki z drabiną. W końcu nie mogłem już tego dłużej odkładać i ociągając się podszedłem do niej, chwyciłem i ustawiłem ją do pionu.
Trzeba ćwiczyć codziennie, by nie wypaść z formy. Studiować każdy najmniejszy ruch, ułożenie ciała, analizować każde drgnięcie mięśni, czy wpływa korzystnie lub nie na jakość wspinaczki. Zapamiętać i powtórzyć, albo unikać. Zamienić zamiar w odruch. Być skupionym ale i rozluźnionym. Nie wygłupiać się, ale nie zapomnieć o czerpaniu przyjemności. Nie zwariować.
Rozpocząłem jak zwykle mantrą stabilizacji pozycji na każdym z dwunastu stopni. Stawiałem krok, dostawiałem drugą nogę. Starałem się od razu chwycić właściwie, by nie wytrącać się z równowagi korekcją błędów. To samo dotyczyło postawy. Chwila bezruchu żeby oswoić tę wysokość i potem w górę. Po dojściu na szczyt to samo w drugą stronę.
Alpinista wszedł, gdy byłem w połowie drogi na dół.
– Znalazłem cię na samym końcu drogi – powiedział na powitanie.
To zabawne jak zwykłe stwierdzenie stanu faktycznego w sprzyjających okolicznościach może zabrzmieć jak tani patos z finałowej sceny romantycznego filmidła.
Od razu stanął przy ścianie, wskazał palcem punkt, na który się zamierzył i rozpoczął wspinaczkę.
Moim marzeniem jako drabiniarza jest wspinać się ramię w ramię z innymi, czerpać radość i siłę do zdobywania kolejnych wysokości w trakcie przyjaznej rywalizacji i symbiozy ludzi, którzy widzą ten sam cel i zupełnie różne drogo do jego osiągnięcia. Alpiniści są najwyżej w hierarchii. Parę razy próbowałem już podążać za nimi chcąc udowodnić, że nie jestem tylko pozerem z drabiną. Do tej pory kończyło się to marnie patrzeniem na mnie z góry jak potykam się o szczeble własnej drabiny.
Tym razem było inaczej. Może moim ruchom brakowało jego gracji, ale moja niezdarność i brak finezji nie powstrzymały mnie w dotrzymaniu mu kroku. Gdy dotarliśmy na szczyt i spojrzeliśmy na widok, czułem się jakbym latał. Pogadaliśmy chwilę o bzdurach, a gdy Alpinista odszedł ja siłą rozpędu z daleka od ludzkich oczu wariowałem z drabiną póki mięśnie nie odmówiły mi posłuszeństwa.
Odłożyłem drabinę z uśmiechem na twarzy. Znów byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Na końcu drogi i krawędzi wszystkiego odnalazłem radość a historia zatoczyła koło zamieniając koniec w nowy początek.
meeyesseebetter 